Skarbnik z charakterem

Rottweiler należy do najstarszych i najbardziej popularnych ras. Jej historia liczy ponad 2 tysiące lat, kiedy daleki przodek znanych nam obecnie psów towarzyszył Rzymianom podczas ich podbojów. Protoplastą psów rzymskich, od których pochodzi rottweiler, był prawdopodobnie mastiff himalajski. Początkowo rozprzestrzenił się jedynie w Indiach i Mezopotamii, później wraz z wojskami Aleksandra Wielkiego przywędrował do północno-zachodniej Europy. Krzyżowano go z brytyjskimi brytanami używanym do walk, i z psami wojennymi Celtów. Armia rzymska używała silnych, odważnych molosów do poganiania bydła. Psy utrzymywały również dyscyplinę w stadzie, dzięki ogromnej odwadze były w stanie opanować rozjuszonego byka. W czasie postojów strzegły zwierząt przed drapieżnikami.

Pierwsze udokumentowane wzmianki o rottweilerach sięgają I w n.e., kiedy XI Legion Rzymski załozył obóz nad rzeką Neckar w południowych Niemczech. W niedługim czasie stał się on g1ównym szlakiem komunikacyjnym i otrzymał status Miasta Imperium rzymskiego. W 260 r. n.e. Rzymianie zostali zmuszeni do wycofania się zajmowanych terenów, ale ich psy pozostały i szybko znalazły zatrudnienie u miejscowej ludności jako stróże dobytku.

 W XIII w. Rottweil, dawne miasto Imperium leżące na południe od Wirtembergii, stało się głównym ośrodkiem handlu zbożem i trzodą. Zjeżdżali tu kupcy z całych Niemiec, Węgier i Francji. Do pomocy w prowadzeniu stad zaczęto powszechnie używać rottweilera. którego nazywano wówczas "psem rzeźnickim". Prócz poganiania miał ochraniać zdrowie i życie zmierzających na targ handlarzy, którzy wioząc ze sobą znaczne kwoty byli narażeni na napady band rzezimieszków. O tym. jak bardzo ufali oni swoim psom niech świadczy fakt, że przywiązywali do ich obroży sakiewki z pieniędzmi. Dla ówczesnych ludzi rottweiler był niezastąpionym psem użytkowym dlatego postanowili zając się jego hodowlą i udoskonalić rasę. Eliminowano niepożądane cechy charakteru i dzięki ostrej selekcji wzmocniono te najbardziej cenione.

Około 1890 r. powszechnie uczęszczane drogi zostały zamknięte dla bydła, a rynki handlu załamały się. Rottweiler został pozbawiony podstawowego zajęcia, ale miłośnicy rasy nie został podstawowego ale miłośnicy rasy dopuścili do jej wyginięcia. Pierwszego rottweilera pokazano na wystawie w Heilbronn w 1882 r. Siedem lat później powstał Klub Rottweilera i Leonbergera założony przez Alberta Kulla. W 1901 r opublikowano pierwszy wzorzec oparty na standardzie opracowanym przez Kulla i Hertnacka jeszcze w roku 1883. Przełomowym wydarzeniem dal rasy było uznanie jej w 1907 r. za policyjną. Zmobilizowało to hodowców do większej pracy, wszak psom policyjnym stawiano twarde warunki. Musiały być silne, pewne siebie, odważne i mieć predyspozycje do pracy węchowej. Wtedy też skupiono się na udoskonalaniu cech fizycznych. W 1921 r powołano istniejący do dzisiaj Powszechny Niemiecki Klub Rottweilera (ADRK).

 Rottweiler należy do grupy psów strożująco-obronnych jest bardzo pewny siebie, zrównoważony, opanowany i nielękliwy, nie powinien jednak sam prowokować bójek. Zdolności do pracy obronnej nie polegają na nadmiernej agresji, ale na umiejętności zapanowania nad otoczeniem odpowiednią postawą, a w skrajnych przypadkach również siłą. Rottweilera powinien cechować temperament i duża wytrzymałość. Temperament związany jest z żywym usposobieniem, pasją do pracy, chętnym wykonywaniem poleceń przewodnika. Wytrzymałość to zdolność do długotrwałego wysiłku bez objawów zmęczenia czy zniechęcenia oraz umiejętność skupienia się na wykonywanym zadaniu. Rottweiłer jest doskonałym, ale nie hałaśliwym stróżem i nigdy nie szczeka bez wyraźnego powodu. Lubi przebywać w towarzystwie ludzi. nie powinien być izolowany przez dłuższy czas czy trzymany na uwięzi. Jest psem stworzonym do pracy, lubi ruch i wszelką aktywność. Nie zadowoli się krótkim spacerem wokół bloku - frustracja i nuda znajdą ujście w niekontrolowanej agresji. U zwierząt tej rasy występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Suka rożni się od psa nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. Jest spokojniejsza i bardziej uległa, a niedoświadczonemu hodowcy sprawie mniej problemów wychowawczych. gła. a hodowcy sprawi mniej problemów wychowawczych. Niezależnie od płci nasz pupil powinien być szkolony pod okiem doświadczonego tresera. Tylko prawidłowo wychowany i wyszkolony pies będzie naszym skutecznym obrońcą, jednocześnie bezpiecznym dla otoczenia. Z drugiej strony żadne ustawy i nakazy nie zmienią mentalności niektórych ludzi. czerpiących satysfakcję z posiadania "groźnej bestii", przez co rottweiler wciąż będzie demonizowany.
Jolanta Tartułka Mój pies, kwiecień 2000

Rottweiler - pies nie dla każdego

Ta rasa obecnie należąca do najpopularniejszych na świecie - to wynik starań hodowców niemieckich, by wyselekcjonować psa użytkowego z potomków starożytnych molosów w typie doga. Przez dziesięciolecia efekty tej bodowi były mało znane i rottweiler pojawił się na scenie międzynarodowej kynologii z dużym opóźnieniem. Wzrost jego popularności na świecie przypada na lata osiemdziesiąte. Wówczas wszędzie albo prawie wszędzie uplasował się w piątce lub dziesiątce najpopularniejszych ras. Nie jest to pies dla każdego, ale przynajmniej w części sukces swój zawdzięcza takiej właśnie reputacji.

MODA

 Rottweiler trafił w zmieniające się w ciągu ostatnich piętnastu lat gusta szerokiej publiczności. Obecnie coraz częściej szuka się psa, który sprawiały jak najmniej kłopotów. Zabiegi toaletowe i wizyty u fryzjera to zdaniem wielu osób zbyt duża fatyga. Dobry stróż jest mile widziany, ale nie powinien szczekać na każdego przechodnia. Przede wszystkim jednak pragnie się psa rodzinnego, lubiącego dzieci, z którego można być dumnym. A z jakiego można być dumnym. Na pewno z rodowodowego, który podnosi status społeczny właściciela. Ale obecnie, gdy na rasowego może sobie pozwolić prawie każdy, ceni się psy oryginalne albo groźnie wglądające. Dla tych, którzy czują się niemal upokorzeni, gdy ich pupil salwuje się u cieczką przed psem sąsiada, rottweiler jest niezawodny. Potrafi wzbudzić respekt innych psów oraz odstraszyć ewentualnych intruzów, mających wobec nas złe zamiary. Na zewnątrz jest sumiennym stróżem, a w domu - wiernym towarzyszem.

OSOBOWOŚĆ I CHARAKTER

Połączenie siły i odwagi z opanowaniem i życzliwością na co dzień - to zalety zjednujące rottweilerowi wielu zwolenników. To właśnie do zachowania tych cech zmierza hodowla zapoczątkowana prawie wiek temu. Wówczas miała ona przede wszystkim na względzie uzyskanie psa wszechstronnie użytkowego. Rottweilera nie określa się jako nieufnego lecz "reagującego z uwagą na wszystko go otacza". Standard precyzuje: "Usposobienie miłe i spokojne; lubi dzieci. hardo przywiązany . posłuszny, cierpliwy, chętny do pracy. Pewny siebie, doskonale zrównoważony, niełatwo daje się ponieść nerwom". Ten pies ma wysoki próg reakcji, a więc niską pobudliwość, sprawiającą, że atakuje napastnika dopiero w sytuacji rzeczywistego zagrożenia. Wynik testów psychicznych, które stwierdzają zrównoważenie psychiczne, stanowi jedno z kryteriów dopuszczenia do hodowli. Dzięki tym cechom rottweiler jest dobrym psem rodzinnym, pod warunkiem odpowiedniej socjalizacji.

RADY WYCHOWAWCZE

 Wychowanie rottweilera trzeba potraktować poważnie. Nie womo dopuścić, by mały rozkoszny szczeniaczek zauważył, że mu się ustępuje i doszedł do wniosku, że mu, wszystko womo. Musi być wcześnie nauczony podstawowych komend posłuszeństwa, żeby jako dorosły, s0-kilogramowy brytan nie sprawiał kłopotu, gdy będziemy chcieli coś od niego wyegzekwować. Upór i samodzielność rottweilera zaskakują tych, którzy mieli dotychczas do czynienia tylko z owczarkami jest to pies bardziej niezależny od owczarków, wymagający więcej konsekwencji przy szkoleniu. Potrzebuje on pana wytrwałego, odpowiedzialnego, zdecydowanego, spokojnego, o wyraźnym autorytecie i dysponującego czasem dla swego pupila. Sporo tych warunków i nie każdy im sprosta. Nie można więc psa tej rasy wybierać bez zastanowienia. Należy sobie postawić kilka pytań. Po pierwsze - czy stać nas będzie na utrzymanie takiego psa; po drugie - czy mamy na tyle simą osobowość, by nie dać się zdominować; po trzecie czy na pewno chcemy mieć psa, który w samochodzie sam jeden zajmie jedno siedzenie. Decydując się na psa tej rasy, trzeba pamiętać, że potrafi on narzucić innym swój autorytet. Jeżeli trafi na właściciela o niezbyt simym charakterze, sam wejdzie w rolę opiekuna rodziny w pewnych sytuacjach może się to okazać kłopotliwe, a nawet niebezpieczne, gdy pies za nas podejmie decyzję, że należy wkroczyć z interwencją. Osobom mniej doświadczonym w postępowaniu z psem polecamy sukę, która ma mniejsze skłonności do przejmowania przewodnictwa w stadzie. Szczenię nie musi koniecznie pochodzić z renomowanej linii, być idealnie piękne i wzorcowe ani mieć utytułowanych rodziców , aby stać się dobrym psem do towarzystwa. Ale jeśli nie znamy jego rodziców, nie wiadomo, czy dobrze trafimy - to kwestia szczęścia. Dlatego najlepiej kupić rottweilera z uznanej bodowi, ponieważ mamy wówczas szansę. że będzie dziedziczył cechy charakteru, a nie tylko anatomii. Rottweiler osiąga dojrzałość psychiczną często dopiero po ukończeniu drugiego roku życia. To wcale nie oznacza, że mamy dużo czasu na jego wychowanie. Trzeba się do tego zabrać jak najwcześniej, wykazując przy tym spokój i zdecydowanie. Szybko nauczymy go dobrych manier, póki jest jeszcze bardzo młody, wtedy bowiem łatwo nim pokierować. Obiegowy, pogląd, zgodnie z którym rottweiler nie zapomina tego, czego się nauczył, jest słuszny pod warunkiem że się naukę systematycznie utrwala. Ale gdy pies pojmie, że osiągnie to, czego chce, jeśli będzie bardziej uparty niż jego pan zapamięta to na zawsze i nic nam już nie pomoże późniejsze zdecydowane traktowanie. Nie wolno więc dopuścić do rozpuszczenia go i pozwolić, by stawiał na swoim.

WYGLĄD

 Hodowla psów nazwanych w końcu XIX wieku rottweilerami zmierzała w kierunku zachowania cech molosów - masywnej budowy, silnego zgryzu, odporności na ból przy zmniejszeniu wzrostu i ciężaru i dała w rezultacie psa sprawniejszego fizycznie i bardziej zwrotnego od jego rzymskich przodków. Obecny standard podkreśla, że rottweiler jest psem "wzrostu średniego do dużego. ani za ciężkim ani za lekkim. Potężny i żywotny, sprawia wrażenie wielkiej siły, jest również zwinny i wytrzymały". Rottweiler, podobnie jak dog, ma tułów w kształcie prostokąta, grubokościstą budowę ciała, odznacza się szeroką klatką piersiową, potężnymi mięśniami, karkiem raczej krótkim i bardzo silnym (bez pofałdowań na skórze). Ogon obcinany jak najkrócej sprawia, że sylwetka psa wydaje się jeszcze bardziej zwarta i przysadzista. W krajach, gdzie jest zakazane obcinanie ogona i uszu, rottweilery mają ogon z włosem układającym się na jeża, wyraźnie zakręcony, co upodabnia je do jednego ze szwajcarskich psów pasterskich (appenzellera). Głowa jest szeroka. ale nie tak masywna i pomarszczona jak u doga. Kufa nie jest za krótka i nie ma obwisłych warg (przylegają bardziej niż u nowofunlanda).

Pełne umięśnione policzki i wyraźnie zaznaczony łuk jarzmowy .(kości policzkowe) nadają mu niezbyt przyjazny wyraz, zwłaszcza wówczas, gdy jego spojrzenie staje się czujne.

Sierść niezbyt krótka, jest wzbogacona gęstym podszerstkiem. W ostatnim ćwierćwieczu rottweiler stał się szerszy i potężniejszy. Zachowując ten nam wzrost, zwiększył wagę średnio z 30 do 50 kilogramów.

ZDROWIE

Ogólnie jest odporny. Jak wszystkie psy dużych ras może zostać dotknięty dysplazją stawów biodrowych. Tylko u niewielu psów prowadzi to do trwałego kalectwa, ale zawsze wiąże się z upośledzeniem aparatu ruchu. Problem dysplazji dotyczy nie tylko zwichnięcia stawu biodrowego, lecz również stawu ramieniowego i łokciowego. Charakterystyczne dla wszystkich dużych psów molosowatych jest ryzyko skrętu żołądka.

SPECJALNOŚCI

• Pies rodzinny - jego umiejętności psa obronnego nigdy nie powinny zdominować towarzyskości i innych cech, dzięki którym jest wszechstronnie użyteczny.
• Pies obronny - po przejściu szkolenia idealnie nadaje się do obrony właścicieli i ich mienia.
• Pies służbowy - W wielu krajach używany przez policję i wojsko. W równym stopniu wykorzystuje się go jako psa obronnego, co jako tropiącego, choć mało się o tym mówi i pisze.

HISTORIA

Na świecie rottweiler jest znany od 20 lat, chociaż w swym kraju rodzinnym został uznany jako rasa już prawie wiek temu. Ale jego historia sięga oczywiście odleglejszych czasów. Wywodzi się on bezpośrednio od rzymskich dogów bojowych, .które krzyżowały się z psami miejscowymi z okolic miasta Rottweil w południowych Niemczech. W czasach średniowiecza Rottweil był ważnym ośrodkiem handlu bydłem. Do ochrony i pomocy w pilnowaniu i przepędzaniu stad oraz do ciągnięcia wózków z towarem używano tam psów zwanych "psami rzeźnika z Rottweil". Tylko bardzo odważne mogły stawić czoło tak dużym zwierzętom jak woły. Właśnie rzeźnicy i właściciele stad starali się udoskonalić rasę pod kątem przydatności do pracy krzyżując ją z buldogami i prawdopodobnie bullenbeisserami.

Pod koniec XlX wieku wielkie targi bydła należały do przeszłości, ale rottweiler był już znany w całych Niemczech. Po raz pierwszy pojawił się na wystawie w 1892 roku. Pierwszy wzorzec rasy opracowano w 1901 roku, a pierwszy klub powstał w roku 1907. Wkrótce uznano rottweilera za psa policyjnego, wraz z owczarkiem niemieckim, dobermanem i airedale terrierem. Pierwsza wojna światowa 1914-1919 pozwoliła rottweilerowi na zdobycie funkcji psa wojskowego. Do roku 1920 istniało w Niemczech wiele klubów, ale nie potrafiły się porozumieć, a nawet się zwalczały, toteż aż do lat dwudziestych rottweiler w niewielkim stopniu liczył się w kynologii niemieckiej. Aktualny typ psa tej rasy ukształtował się dopiero w latach trzydziestych. W tym samym czasie rottweiler pojawił się w różnych krajach Europy. Przede wszystkim w Skandynawii i Holandii.

Nie przypadkiem tu właśnie znajdują się dziś hodowle o bardzo dobrej reputacji. W historii rasy liczą się bardzo Stany Zjednoczone. American Kennel Club (AKC) uznał ją w 1931 r. ale długo jeszcze należała do rzadkich. Na początku lat siedemdziesiątych odnotowywano tylko kilkaset wpisów rocznie. Eksplozja popularności rottweilera przypada na lata osiemdziesiąte. Wtedy Stany Zjednoczone, za którymi podążała Wielka Brytania, ogromnie spopularyzowały tę rasę i obwołały gwiazdą. Rottweiler stał się obowiązkowym towarzyszem dla wielbicieli psów obronnych i stróżujących. Po prostu wypadało go mieć. W krótkim czasie opinia, jaką się cieszył, stała się znana wszystkim, którzy poszukiwali dobrego towarzysza dla całej rodziny i jednocześnie psa obronnego. Nie obyło się przy tym bez problemów. W Wielkiej Brytanii na przykład ta podwójna funkcja rottweilera wzbudziła sporo kontrowersji. Właśnie na Wyspach wydano pierwszą na świecie ustawę o psach niebezpiecznych, o negatywnym wydźwięku. W innych krajach Europy Zachodniej część opinii publicznej też zwróciła się przeciwko psom groźnym, a szczególnie rottweilereom. Nie inaczej stało się w Polsce.

NA ŚWIECIE

Rottweiler podbił kraje anglosaskie. Pozostaje drugą pod względem popularności rasą w Stanach Zjednoczonych, chociaż jego stan liczebny zmniejszył się o 12 procent w ciągu trzech lat. Ostatnio, po przerwie, znów wzrasta jego popularność w Wielkiej Brytanii, choć daleko jej do osiągnięcia rekordu z końca lat osiemdziesiątych. Zawojował również Włochy i Hiszpanię, gdzie znajduje się na czele psów stróżujących (wraz z owczarkiem niemieckim). Podobnie jest w Meksyku i Brazylii. W Niemczech, z liczbą 3168 wpisów, odnotowanych w 1997 r, uplasował się na czwartej pozycji wśród wszystkich znanych tam ras. Na świecie żyje obecnie ponad milion rottweilerów.

W POISCE

Pojawiły się w latach 60. Wcześniej trafiały do nas pojedyncze egzemplarze. W 1919 roku w Oficerskiej Szkole Wojsk Telegraficznych rottweilery były układane jako psy meldunkowe. W latach 60. były to psy importowane z NRD w latach 70, sprowadzano je również z Czechosłowacji, ZSRR, Węgier, Szwecji, Holandii, Belgii i Wielkiej Brytanii. Pod koniec lat 80. liczba rottweilerów zaczęła gwałtownie rosnąć. W 1987 r Zarząd Główny Związku Kynologicznego w Polsce powołał Klub Rottweilera. Obecnie jest zarejestrowanych około 6000 psów tej rasy, co plasuje je w ścisłej czołówce najpopularniejszych.

Przyjaciel Pies - październik 1999